Özlem Esra Kaba

Bazen hayat, tam da dönüm noktası sandığın yerde durur. Ne ileri gider, ne geri döner. Bir cümle boğazında düğümlenir, bir karar elinde erir. İnsan, zamanın ortasında kendiyle karşı karşıya kalır.

Ben de tam orada kaldım.
Ne geçmişin yükünü tam bırakabildim, ne de geleceğin umudunu tam sarabildim.
Ama belki de mesele zaten gitmek değilmiş. Kalmak, durmak, bakmakmış.
Kendime.

Kırıldığım her yerden baktım hayata.
Ve gördüm ki, en çok acıyan yanım, en çok insan olan yanım olmuş.
Yaralarımı örtmek yerine onlara isim verdim.
Sessizliğimi duydum, korkularımı oturttum karşıma.
Ve ilk kez gerçekten kendimle tanıştım.

Bu yazı sana da tanıdık geliyorsa bil ki, yalnız değilsin.
Belki aynı yerdeyiz.
Ve belki bu yazı, sana “devam et” diyemeyecek.
Ama “burada kalmak da tamamdır” diyebilir.